Κατω απ΄τα σεντονια σου δωρο.
Μα όταν σε ξεσκεπασα
βρηκα μιαν Αϊσέ και μια Ελπινίκη
Και κατι φλεγματα
Ουτε βρετανικα ηταν, ουτε λεπτά…Μα κατι ολομαυρο
Τρομαζω μονο που ξερω πως βγηκε από μεσα μου
Μετα ειπα να γιατρευτω από την αγαπη σου
Να ρθει να με θηλασει το βρεφος της θλιψης
Αφου δεν μ’εχει μανα
Να με εχει τροφό
Τρια χρονια τα ποιηματα μου μειναν αηχα
Καιγανε μεσα μου
Ζουσαν σιωπηλα και αργοπεθαιναν
Κυτταρα ημιθανη κατεληγαν
Στα πελματα μου.
εξεπιπταν
Και γινονταν ο δρομος σου.
Προχωραγα εκει που σκαει το κυμα
Ακουγοταν ενας ηχος από λαβα που σβηνει.
Εσυ τον αποηχο μου
μονο ακουγες
Τοτε ητανε που θελησες να κοιμηθουμε στην ακροθαλασσια
Ξαπλωσαμε εκει.
Με τραβουσε μεσα το κυμα
Μα με κρατησες.
Μετα εγινα μικρη
Για να χωραω στο γεισο απ’το καπελο σου.
Ένα ψαθακι σαν παιδικο
Κρυμμενο δεκα ολοκληρους χειμωνες
Μαζι με τα παλια σου καλοκαιρια
Και κατι ξεχασμενες ολονυχτιες αλλοτινων ερώτων.
Ηθελα όταν γινομαι λιγη
Καποια φορα να με παρεις στα χερια σου.
Να μου φυσηξεις μες στα στηθια μου πνοη
Να στυλωθω στα ποδια μου τα πηλινα.
Να ανασανω την Ανδαλουσια
λιωμενη στα υγρα σου ματια .
Μα υπηρχες και πριν σε θελησω.
Περπατας τον φεγγαροδρομο
αδιαβροχος
Το δερμα σου το βρεχει μονο το φως.
Αντρα μου,έλα κοντά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου