Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

η εγκε-φαλλική γυναίκα

Η φαλλική γυναίκα είναι ένα απόκοσμο πλάσμα που ταυτόχρονα είναι  και έχει και τα δυο φύλα, που είναι και έχει το φαντασιακό φαλλό και τη δύναμη που αυτός υπαινίσσεται. Πρόκειται για  μια καρικατούρα φύλου μέσα από την κατοχή και ταυτότητα που τελικά ούτε έχει ούτε είναι. Δεν κατορθώνει να είναι ούτε ετεροφυλόφιλη, ούτε ομοφυλόφιλη, ούτε καν ερμαφρόδιτη. Γι’ αυτό παραμένει απροσπέλαστη, βίαιη, ασύνδετη και εξωπραγματική.
Κάποιες γυναίκες υιοθετούν μια φαλλική συμπεριφορά. Η έλλειψη του πέους στην περίπτωσή τους αναπληρώνεται με την φαντασία κατοχής του φαλλού δηλαδή της ισχύος, και η διαφορά των φύλων δεν αναγνωρίζεται αλλά διαψεύδεται. Η αγάπη σε αυτή την πρώιμη αδιαφοροποίητη κατάσταση δεν ξεχωρίζει από το μίσος καθώς οι ορμές παραμένουν συγχωνευμένες και αρχαϊκές, όπως συγχωνευμένα είναι τα δύο φύλα σε αυτή την πρώιμη φάση.
Η τυπολατρία της αγάπης και του δικαίου, είναι ουσιαστικά η αγάπη  της τυπολατρίας που διαπνέεται και διακινείται από τον υποκείμενο φθόνο. Ο ορθός λόγος, η ορθολογιστική πρακτική είναι υποκατάστατες μορφές στύσης. Ακριβώς επειδή η στύση αυτή είναι φαντασιακή, δεν ικανοποιείται ποτέ, είναι αστείρευτη, ασταμάτητη, αχαλίνωτη, διαρκής και επαναληπτική. Έχει τα χαρακτηριστικά του αδιάκοπου ανταγωνισμού και καθόλου της ικανοποίησης η οποία φυσιολογικά έχει αρχή και τέλος. Συγχρόνως, επικρατεί μια ψευδαισθητική κατάσταση πληρότητας, προκλητικής αυτάρκειας και απουσίας αναγκών. Θεσμοί , ιδιότητες, ρόλοι καθίστανται τροφοδότες της φαντασιακής στύσης και για αυτό το λόγο ενώ η φαλλική γυναίκα επιχειρεί να μιλήσει δήθεν θεσμικά γίνεται αντιληπτό πως οι θεσμοί είναι το μέσο και όχι ο σκοπός. Οι θεσμικές ιδιότητες, της μητέρας ή οποιεσδήποτε άλλες, καταχρώνται σε μία άκρως επιθετική και διχαστική χρήση στην υπηρεσία της ικανοποίησης των εσωτερικών αναγκών.

Η φαλλική γυναίκα είναι μια παρωδία θωρακισμένης πάνοπλης «Αθηνάς» , μιας κόρης μόνον του πατέρα, ενός πατέρα «Δία» από το κεφάλι και τον εγκέφαλο του οποίου προήλθε και τον οποίο εξιδανικευμένα πρεσβεύει και διαιωνίζει. Ο λόγος είναι το αιχμηρό δόρυ με το οποίο εκδηλώνεται η ανάγκη για ισχύ. Είναι ένας λόγος που δομείται όχι από τη γλώσσα αλλά από τα δόντια. Η ψευδαισθητική συνθήκη της κατοχής του εγκεφαλικού φαλλού οδηγεί την γυναίκα στην υιοθέτηση μιας σαδομαζοχιστικής ανταγωνιστικότητας με τους άλλους, άνδρες και γυναίκες αδιακρίτως, μέχρι την εξόντωσή τους σε ακραίες περιπτώσεις. Η επιβολή της φαντασιακής ισχύος καθίσταται ένας καταναγκαστικός φασισμός.  
Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι η φαλλική γυναίκα είναι στην ουσία μια ευνουχισμένη γυναίκα και τίποτα παραπάνω. Ο ευνουχισμός άλλωστε κρύβεται πίσω από κάθε μορφή φασισμού.