Το Σεμινάριο VI , J. Lacan

 JACQUES LACAN ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

Αναρτήθηκε εδώ μια από τις αγαπημένες μου ατάκες από το Σεμινάριο VI του Jacques Lacan, η Επιθυμία και οι Ερμηνείες του, που τυχαίνει να είναι και ένα από τα αγαπημένα μου σεμινάρια του.

Με τον Lacan, είναι «κατά της κατανόησης», με τον Gilles Deleuze είναι «κατά της αναγνώρισης» και με τον Jacques Derrida είναι «κατά της ερμηνείας. '

Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν εμμονή με την πλήρη κατανόηση, την αναγνώριση και την ερμηνεία των πάντων. Είναι ο μόνος τρόπος για να νιώσουν ασφαλείς . . .

"Θα ήθελα να σημειώσετε ότι ο όρος 'κατανόηση' [συμπλήρωση] -σας διαβεβαιώνω ότι δεν είμαι ειρωνικός εδώ - είναι προβληματικός. Αν υπάρχουν ανάμεσα σας κάποιοι που πάντα καταλαβαίνουν, σε κάθε περίσταση και ανά πάσα στιγμή, τους συγχαίρω και τους ζηλεύω. Ακόμα και μετά από είκοσι πέντε χρόνια εξάσκησης, αυτό δεν ισχύει για μένα.

Ο όρος 'κατανόηση μας δείχνει πραγματικά τους κινδύνους που φέρνει μαζί της. Σε κάθε κατανόηση υπάρχει κίνδυνος ψευδαίσθησης . . . "

J. Lacan, Επιθυμία & Ερμηνεία της

Ο «εξευγενισμός» της οδού Ασκληπιού

 Ο Έντι, κάτοικος Ασκληπιού, στο αγαπημένο του στέκι Καφέ Κόκκοι.  

Την απάντηση θα τη δώσει ο Έντι, ο Κοινωνικός Ανθρωπολόγος της Παντείου και με διετές master στη Σχολή Δημόσιας Υγείας, μια Παρασκευή απόγευμα, καθισμένος στους αγαπημένους του Κόκκους, ένα από τα δύο μονάχα στέκια που ο ίδιος θυμάται επί της Ασκληπιού όταν μετακόμισε εκεί τη χρονιά που πέρασε στο πανεπιστήμιο, το 2016. Νιώθει τυχερός, γιατί η οικογένειά του διέθεσε ένα διαμέρισμα που είχαν αγοράσει οι παππούδες του όταν μετεγκαταστάθηκαν από τη Νάξο στην Αθήνα, σε μια πολυκατοικία που φτιάχτηκε λίγο πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στο υπόγειο έχει αντιαεροπορικά καταφύγια. Τότε, ο δρόμος είχε ένα πιο τυπικό κοινό, που το χαρακτηρίζει καλλιτεχνικό. «Την περιοχή την ήξεραν όλοι ως πέρασμα, όσοι έρχονταν να κάτσουν εδώ, ήταν γιατί έψαχναν κάτι πιο μποέμ». Τα πρώτα χρόνια, η ενέργεια του άρεσε πολύ. Οι θαμώνες έγιναν φίλοι του και οι ιδιοκτήτες των μικροκαταστημάτων η γειτονιά του.

Του άρεσε που ήταν δίπλα σε όλα και κατέβαινε για μια μπίρα αυθόρμητα. Και σήμερα, όσο καθόμαστε, κάθε τόσο σταματάει για να χαιρετήσει γείτονες ή εργαζόμενους από τα γύρω μαγαζιά. Όμως πλέον, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, για να προσεγγίσει το σπίτι του, περνάει μέσα από μια θάλασσα ανθρώπων που έρχονται από κάθε γωνιά της Αθήνας για να διασκεδάσουν κάτω από το παράθυρό του. Την τζαμαρία της πολυκατοικίας του την έχουν σπάσει τρεις φορές τα τελευταία χρόνια, άνθρωποι που κάθονται με το ποτό τους στα σκαλιά ή τσακώνονται μεθυσμένοι, ενώ αναγκάστηκε να αλλάξει κουφώματα και να βάλει διπλά τζάμια, εξαιτίας της οχλαγωγίας.

«Γίναμε το πιο in μέρος της Αθήνας, μας έμαθαν όλοι, ξεκίνησε ο “εξευγενισμός” και η ανθρωπογεωγραφία κατακερματίστηκε πάρα πολύ», λέει και θυμάται ότι προς το τέλος της καραντίνας, η Ασκληπιού, και ειδικά τα σκαλιά της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, έγινε μέρος μαζικής συγκέντρωσης νεολαίας που είχε πιεστεί στο σπίτι. Σιγά σιγά τα πλήθη από εκεί επεκτάθηκαν και χαμηλότερα επί του ίδιου δρόμου, προς ένα μαγαζί που έμενε ανοιχτό μέχρι τις 12, προσφέροντας θεωρητικά μπίρες σε μπουκάλι και ποτά σε πλαστικά. «Γινόταν πάρτι, έρχονταν άλλοι με τα αυτοκίνητά τους και έβαζαν μουσική. Έτσι έμαθαν την Ασκληπιού ως έναν δρόμο ζωντανό. Υπήρχε κατανάλωση, φλερτ, χαβαλές. Κι όταν επιστρέψαμε πάλι στην κανονικότητα, ο κόσμος αυτός δεν έφυγε. Άνοιξαν και περισσότερα μαγαζιά, που τους προσελκύουν». Ο ίδιος δεν ενοχλείται από αυτό, καθώς πιστεύει πως «ο δρόμος ανήκει στη νιότη». Όμως η κατάσταση, λέει, του θυμίζει περισσότερο πρατήριο διανομής αλκοόλ∙ τις Κυριακές το πρωί ο δρόμος μυρίζει ούρα.

Ο Έντι μένει στην Ασκληπιού και ο καλύτερός του φίλος μένει στην Αρχελάου, στο Παγκράτι. Συχνά οι δύο φίλοι αστειεύονται μεταξύ τους, ότι οι δρόμοι όπου ζουν έχουν… βίους παράλληλους. 

Πίσω στους Κόκκους, η κουβέντα με τον Έντι έχει τελειώσει και η μουσική από τα μαγαζιά του δρόμου παίρνει να δυναμώνει, καθώς προετοιμάζονται για τη βραδινή βάρδια. «Σκέφτομαι να μετακομίσω μόλις τελειώσω το μεταπτυχιακό μου», λέει. Ο καλύτερός του φίλος ζει στην οδό Αρχελάου, στο Παγκράτι, και συμπτωματικά οι δρόμοι όπου ζουν έχουν περίπου την ίδια εξέλιξη τα τελευταία χρόνια. Και οι δύο, ενώ στην αρχή το χαίρονταν, πλέον κάπως δυσανασχετούν. «Δεν με πειράζει που ο δρόμος έχει πάρει αυτή την τροπή», τονίζει. «Απλώς εγώ δεν μπορώ να κατεβαίνω από το σπίτι μου και να παθαίνω κατευθείαν σοκ. Θέλω να έχω την επιλογή να συμμετάσχω σε αυτό. Δεν θέλω να είναι αυτό η κανονικότητά μου».

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή :   https://www.kathimerini.gr/k/k-magazine/563555335/ippokratoys-kai-asklipioy-dyo-dromoi-apeiroi-mikrokosmoi/

Nαρκισσιστής ή Ψυχοπαθητικός ή Κακοήθης ναρκισσιστής, ηγέτης

Ο ναρκισσιστής ή ψυχοπαθητικός ηγέτης αντιπροσωπεύει την κορυφή και αποτελεί την προσωποποίηση της κουλτούρας και του πολιτισμού της εποχής του. Είναι πιθανό να αναρριχηθεί στην κορυφή σε ναρκισσιστικές κοινωνίες. Ο κακοήθης ναρκισσιστής εφευρίσκει και στη συνέχεια προβάλλει έναν ψεύτικο, πλασματικό εαυτό που ο κόσμος φοβάται, ή θαυμάζει. Ο ίδιος έχει ισχνή αντίληψη για την πραγματικότητα και αυτή επιδεινώνεται περαιτέρω από τις παγίδες της εξουσίας…

Οι μεγαλειώδεις αυταπάτες και φαντασιώσεις παντοδυναμίας και παντογνωσίας του ναρκισσιστή υποστηρίζονται από την πραγματική εξουσία και την προτίμηση του ναρκισσιστή να περιβάλλεται από δουλοπρεπείς που δουλεύουν ως συκοφάντες αυτών που του αντιστέκονται. Η προσωπικότητα του ναρκισσιστή βρίσκεται σε τόσο επισφαλή ισορροπία που δεν μπορεί να ανεχθεί ούτε καν έναν υπαινιγμό κριτικής και διαφωνίας.

Οι περισσότεροι ναρκισσιστές είναι παρανοϊκοί και υποφέρουν από έμμονες ιδέες (π.χ. έχουν την ψευδαίσθηση ότι τους εμπαίζουν ή τους κουτσομπολεύουν χωρίς να συμβαίνει αυτό). Έτσι, οι ναρκισσιστές θεωρούν συχνά τους εαυτούς τους ως «θύματα καταδίωξης».

Ο ναρκισσιστής ηγέτης καλλιεργεί και ενθαρρύνει μια λατρεία προσωπικότητας με όλα τα χαρακτηριστικά μιας θεσμικής θρησκείας: Ο ηγέτης είναι ο ασκητής άγιος αυτής της ''θρησκείας''

Ο ναρκισσιστής ηγέτης είναι ένας τερατώδης ανεστραμμένος Ιησούς, που ''θυσιάζει'' τη ζωή του και απαρνείται τον εαυτό του έτσι ώστε να ωφελήσει τους ανθρώπους του, τον λαό του – ή την ανθρωπότητα στο σύνολό της.

Με το να ξεπερνάει και να καταστέλλει την ανθρωπιά του, ο ναρκισσιστής ηγέτης γίνεται μια διαστρεβλωμένη εκδοχή του “Υπεράνθρωπου” του Νίτσε. Πολλοί ναρκισσιστές και ψυχοπαθητικοί ηγέτες είναι όμηροι των αυτο-επιβαλλόμενων αυστηρών ιδεολογιών. Οι ίδιοι φαντάζονται τον εαυτό τους ως πλατωνικούς «φιλόσοφους – βασιλιάδες». Έχοντας έλλειψη ενσυναίσθησης, αντιμετωπίζουν τους υπηκόους τους όπως ένας κατασκευαστής τις πρώτες ύλες του, ή ως κάποιες απαραίτητες παράπλευρες απώλειες μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι (για να κάνεις ομελέτα, πρέπει να σπάσεις αυγά, όπως λέει η αγαπημένη τους παροιμία).

Αλλά το να είναι κάποιος απ-άνθρωπος ή υπερ-άνθρωπος, σημαίνει επίσης ότι είναι α-σεξουαλικός και ανήθικος. Υπό αυτή την περιορισμένη έννοια, οι ναρκισσιστές ηγέτες είναι μεταμοντέρνοι και ηθικοί σχετικιστές. Προβάλλουν στις μάζες ένα ανδρόγυνο σχήμα και το ενισχύουν, είτε προκαλώντας την λατρεία του γυμνού και όλων των «φυσικών» πραγμάτων – είτε καταστέλλοντας έντονα αυτά τα συναισθήματα. Αλλά αυτό που εννοούν ως “φύση” δεν έχει καμία σχέση με την φύση.

Ο ναρκισσιστής ηγέτης προτείνει πάντα μια αισθητική της παρακμής και του κακού, προσεκτικά ενορχηστρωμένη και τεχνητή – αν και δεν γίνεται αντιληπτή με αυτόν τον τρόπο από τον ίδιο ή από τους οπαδούς του. Η ναρκισσιστική ηγεσία έχει να κάνει με αναπαραγόμενα αντίγραφα, όχι πρωτότυπα. Πρόκειται για τη χειραγώγηση συμβόλων και όχι για πραγματική παράδοση ή πραγματικό συντηρητισμό.

Με λίγα λόγια: Η ναρκισσιστική ηγεσία έχει να κάνει με το θέατρο και όχι με τη ζωή. Για να απολαύσετε το θέαμα (και να απορροφηθείτε από αυτό), ο ηγέτης αυτός απαιτεί την αναστολή της κρίσης και την επίτευξη της απώλειας ταυτότητας και της αίσθησης της πραγματικότητας. Σε αυτό το ναρκισσιστικό «Δράμα», η κάθαρση ισοδυναμεί με την αυτο-ακύρωση. Ο ναρκισσισμός ισοδυναμεί με μηδενισμό, όχι μόνο λειτουργικά ή ιδεολογικά. Η ίδια του η γλώσσα και οι αφηγήσεις του είναι μηδενιστικές.

Ο ναρκισσισμός είναι εμφανώς μηδενιστικός – και ο ηγέτης χρησιμεύει ως πρότυπο, για την εκμηδένιση του ανθρώπου.

Τα ναρκισσιστικά κινήματα είναι παιδαριώδη, είναι μια αντίδραση σε ναρκισσιστικούς τραυματισμούς που επιβλήθηκαν σε ένα ναρκισσιστικό (και μάλλον ψυχοπαθητικό) έθνος-κράτος σε νηπιακή ηλικία, ή σε μια ομάδα. Διάφορες μειονότητες ή «άλλοι» – συχνά αυθαίρετα επιλεγμένοι – αποτελούν μια τέλεια, εύκολα αναγνωρίσιμη, προσωποποίηση όλων των «κακώς κειμένων». Κατηγορούνται ότι είναι παλιά, ότι είναι παράξενα εξωπραγματικά και «παρακμιακά». Καθίστανται μισητά για θρησκευτικούς και για και κοινωνικο-οικονομικούς λόγους, ή λόγω της φυλής τους, του σεξουαλικού προσανατολισμού τους, ή την καταγωγή τους. Οι ηγέτες αυτοί αισθάνονται και ενεργούν ως ηθικά ανώτεροι. Οι ''εχθροί '' είναι παντού, είναι ανυπεράσπιστοι, είναι εύπιστοι, είναι προσαρμόσιμοι (και, επομένως, μπορεί να συν-αποφασίσουν να συνεργαστούν για την καταστροφή τους). Είναι το τέλειο κοφτερό ξίφος του μίσους.

Ο ναρκισσιστής ηγέτης προτιμά τη λάμψη και την αίγλη της καλά ενορχηστρωμένης αυταπάτης από την ανία και τη μέθοδο των αληθινών επιτευγμάτων. Η βασιλεία του, γεμάτη από καπνούς και κάτοπτρα, στερείται ουσίας και αποτελείται από μαζικές αυταπάτες. Στον απόηχο του καθεστώτος του ναρκισσιστή ηγέτη – είτε μετά τον θάνατο του, είτε μετά την καθαίρεσή του είτε μετά την μη επανεκλογή του – ξετυλίγονται τα πάντα: Παύει η συνεχής και ακούραστη ταχυδακτυλουργία του και όλο το οικοδόμημα καταρρέει. Αυτό που έμοιαζε με ένα θαύμα αποδεικνύεται ότι ήταν μια δαντελένια φούσκα απάτης.

Οταν το τέλος τους πλησιάζει, οι ναρκισσιστές-ψυχοπαθητικοί ηγέτες ξεσπάνε, γίνονται βίαιοι και επιτίθενται. Χτυπούν με τον ίδιο μολυσματικό τρόπο και την ίδια αγριότητα συμπατριώτες τους, πάλαι ποτέ συμμάχους τους, γείτονες και ξένους. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η χρήση βίας χρειάζεται να συντονίζεται με το εγώ τους. Η βία πρέπει να είναι σύμφωνη με την εικόνα που έχουν οι ίδιοι οι ναρκισσιστές για τον εαυτό τους. Η βία πρέπει να στηρίζει και να διατηρεί τις μεγαλεπήβολες φαντασιώσεις τους και να τροφοδοτεί την αίσθηση που έχουν για τα απεριόριστα δικαιώματά τους. Θα πρέπει να είναι σύμφωνη με την ναρκισσιστική αφήγηση.

Ένας ναρκισσιστής ηγέτης είναι πιθανό να δικαιολογεί την σφαγή του ίδιου του λαού του, με τον ισχυρισμό ότι είχαν την πρόθεση να τον δολοφονήσουν, να αποκηρύξουν την επανάσταση, να καταστρέψουν την οικονομία, να βλάψουν το έθνος ή τη χώρα, κ.λ.π. Οι “μικροί άνθρωποι”, οι “ήσυχοι και ταπεινοί”, οι” πιστοί στρατιώτες” του ναρκισσιστή – το ποίμνιό του, το έθνος του, οι υπάλληλοί του – θα πληρώσουν το τίμημα.

Από την άλλη , η απογοήτευση και η ματαίωση που θα νιώσουν οι οπαδοί του είναι αγωνιώδης. Η διαδικασία της ανοικοδόμησης, της έγερσης από τις στάχτες, της προσπάθειας να ξεπεράσουν το τραύμα τους ότι έχουν εξαπατηθεί, ότι έχουν γίνει θύματα εκμετάλλευσης και ότι έχουν χειραγωγηθεί είναι αργή και μακροχρόνια. Δυσκολεύονται να εμπιστευθούν ξανά, να πιστέψουν, να αγαπήσουν, να αφεθούν σε καθοδήγηση, να συνεργαστούν. Συναισθήματα ντροπής και ενοχής κατακλύζουν τους πάλαι ποτέ οπαδούς του ναρκισσιστή. Αυτή είναι και η μοναδική του κληρονομιά:

Μια τεράστια Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες (PTSD ) σε έναν ολόκληρο Λαό.  Απόσπασμα απο το :  “Narcissistic And Psychopathic Leaders” του Sam Vaknin

Οι ΕΘΝΙΚΟΙ μας ΜΥΘΟΙ

- Τι έγινε την 25η Μαρτίου του 1821 και το γιορτάζουμε; - Απολύτως τίποτε!

- Μα καλά, πότε ξεκίνησε η Επανάσταση; - Την 22α Φεβρουαρίου του 1821, από την Μολδοβλαχία, όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πέρασε τον ποταμό Προύθο και εισήλθε θριαμβευτικά στο Ιάσιο.

Στις επόμενες μέρες οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν.

- Μήπως, τουλάχιστον στο Μοριά, ξεκίνησε 25η Μαρτίου; Ούτε καν! Αφού: - Την 17η Μαρτίου επαναστάτησε η Αρεόπολη! - Την 21η Μαρτίου γιορτάζουν την απελευθέρωση τα Καλάβρυτα! - Την 23η Μαρτίου, γιορτάζει την απελευθέρωση η Καλαμάτα!

- Καλά, ποιοι μαζεύτηκαν στην Αγία Λαύρα, την 25η Μαρτίου; - Κανένας!

- Ο Παλαιών Πατρών δεν "ευλόγησε τα όπλα των επαναστατών"; - Ούτε κατά διάνοια! Ούτε ο ίδιος δεν λέει τίποτα στα απομνημονεύματά του... - Γιατί να μην αναφέρει ένα τόσο σημαντικό γεγονός; - Διότι πέθανε το 1826, που δεν είχε ακόμη επινοηθεί ο μύθος... - Πότε επινοήθηκε ο "μύθος" όπως τον αποκαλείς; - Το 1838, δηλαδή 17 χρόνια μετά την Επανάσταση, επί  Όθωνα.

_______________________________________________

ΓΙΑΤΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ? Διότι η επίσημη εκκλησία είχε παίξει πολύ βρώμικο ρόλο, τόσο στην Επανάσταση, όσο και πολύ πριν από αυτήν:

1) Αφόρισε και κυνήγησε τον Ρήγα Φεραίο. Άνθρωπος του Πατριαρχείου πρόδωσε αυτόν και τους συνεργάτες του, στην Αυστριακή αστυνομία, που τον παρέδωσε στους Τούρκους και τον στραγγάλισαν στην φυλακή, χωρίς δίκη.

2) Μετά από αυτό, το Πατριαρχείο στέλνει καλόγερους στο Μοριά, λίγα χρόνια πριν την Επανάσταση, παροτρύνοντας τους ραγιάδες να παραδίνουν τους Κλέφτες στις Τουρκικές αρχές. Έτσι, ξεκληρίστηκε η Κλεφτουριά στο Μοριά, όπου από το 1805-1807 πάνω από 5.000 Κλέφτες, συνελήφθησαν από τους χωρικούς και δόθηκαν στους Τούρκους, για να βρουν τραγικό θάνατο. Τότε σφάχτηκε και ο αδερφός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ενώ ίδιος κατέφυγε με την ψυχή στα δόντια στη Ζάκυνθο...

3) Αφόρισε την Επανάσταση και τους επικεφαλής της, τον Υψηλάντη και τους Φιλικούς, ενώ παράλληλα και με κάθε μέσον παρότρυνε το λαό να επανέλθει στην "θεόπεμπτη εξουσία" του Σουλτάνου! Οι φωτεινές εξαιρέσεις πολλών κατώτερων κληρικών που πήραν το μέρος των επαναστατημένων, δεν αρκούσαν για να σώσουν την χαμένη τιμή της επίσημης Εκκλησίας. Ετσι σκέφτηκαν να συνδέσουν την έναρξη της Επανάστασης με την πλησιέστερη θρησκευτική εορτή, (25η Μαρτίου). Οπότε, ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ θα συνεορτάζονται με τον Ευαγγελισμό, και έτσι θα είναι ευκολότερη η κατάποση του παραμυθιού. Ποιού παραμυθιού; Ότι δήθεν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, την 25η Μαρτίου "ευλόγησε τα όπλα των επαναστατών στην Αγία Λαύρα", οπότε, παρουσιάζεται η πλαστή εικόνα ότι η Εκκλησία, όχι μόνο δεν αντιτάχθηκε λυσσαλέα, αλλά αντίθετα ευλόγησε κιόλας την Επανάσταση! Για πρώτη φορά λοιπόν, ανακοινώθηκε το 1838 και εορτάστηκε για πρώτη φορά την 25η Μαρτίου του ιδίου έτους. Ως την προηγούμενη χρόνια, κάνεις δεν το είχε ακούσει! Με την επιμονή της εκκλησίας γιορτάζουμε ένα ψέμα, αντί της αλήθειας, που είναι η 22α Φεβρουαρίου.

(Παρόμοιο με το άλλο ψέμα, που η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, με επιμονή της Εκκλησίας, γιορτάζεται την 26η Οκτωβρίου, για να συνδεθεί, με την γιορτή του "πολιούχου Αγίου Δημητρίου", ενώ στην πραγματικότητα έγινε την 28η Οκτωβρίου του 1912... Γι' αυτό επιμένουν να έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία "Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων",  ώστε να κανονίζουν τι και πως θα διδαχτεί το Ελληνόπουλο στο σχολείο.)

@Giorgos Samaras - Αναδημοσίευση από: Lixouri 9 Richter.

Ζακ Λακάν στο "L' Express", 31 Μαΐου 1957

 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΛΑΚΑΝ:   Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΟΑΝΑΛΥΣΗΣ

Συνέντευξη του Ζακ Λακάν για το γαλλικό εβδομαδιαίο "L'Express" και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "La Cause du désir". Σε αυτή τη συνέντευξη ο Lacan θίγει πολλά θέματα: πώς λειτουργεί η ψυχανάλυση, η αξία της δουλειάς του Freud, το σύμπτωμα, η θέση του αναλυτή, η πολιτική της ψυχανάλυσης και η εκπαίδευση των ψυχαναλυτών. Όλα αυτά τα θέματα βρέθηκαν, τα επόμενα χρόνια, στο επίκεντρο του προβληματισμού και του θεωρητικού έργου του Λακάν.

-Ένας ψυχαναλιστής προκαλεί δέος. Έχεις την εντύπωση ότι μπορεί να σε χειραγωγήσει όπως του αρέσει... Ποιος ξέρει περισσότερα για σένα για τα κίνητρα των πράξεών σου.

Lacan - «Δεν είναι καθόλου υπερβολικό, αλλά και πάλι, πιστεύετε ότι αυτό το αποτέλεσμα είναι αποκλειστικό στην ψυχανάλυση;» Για πολλούς ένας οικονομολόγος είναι τόσο μυστηριώδης όσο ένας ψυχαναλιστής. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που ο χαρακτήρας του ειδικού είναι εκπληκτικός. Σχετικά με την ψυχολογία, παρόλο που ήταν επιστήμη, όλοι πίστευαν ότι είχαν πρόσβαση σε αυτήν εκ των έσω. Και με την ψυχανάλυση παίρνει κανείς την εντύπωση ότι έχει χάσει αυτό το προνόμιο, η αναλυτής θα μπορούσε να δει κάτι πιο μυστικό σε αυτό που του φαίνεται πολύ ξεκάθαρο, αλλά εδώ είναι γυμνή, κάτω από το βλέμμα ενός ειδικού, στην ανακάλυψη και χωρίς να το ξέρει πολύ καλά αυτό που τους δείχνεις. ”

-Υπάρχει ένα είδος τρομοκρατίας σε αυτό, μπορείτε να αισθανθείτε ότι εξαπατείται γρήγορα.

Lacan - "Η ψυχανάλυση, κατά την τάξη του ανθρώπου, έχει στην πραγματικότητα όλους τους χαρακτήρες της υπονόμευσης και του σκανδάλου που θα μπορούσαν να έχουν, στην κοσμική τάξη, την Κοπερνικανή αποκέντρωση του κόσμου: η γη, ο τόπος όπου ζει ο άνθρωπος, δεν είναι πια το κέντρο του κόσμου! Λοιπόν, η ψυχανάλυση ανακοινώνει ότι δεν είναι πλέον το κέντρο του εαυτού της, αφού υπήρχε και άλλο θέμα μέσα της, το ασυνείδητο. Είναι είδηση που αρχικά δεν έγινε καλά αποδεκτή. Με τέτοιο υποτιθέμενο παραλογισμό, ήθελαν να βάλουν ταμπέλα στον Φρόιντ! Τώρα είναι ακριβώς το αντίθετο: όχι μόνο ο Φρόιντ εκλογικεύει αυτό που μέχρι τότε αντιστεκόταν στον ορθολογισμό, αλλά έδειξε και στην πράξη έναν ορθολογικό λόγο ως τέτοιο, δηλαδή ότι λογικεύει και εργάζεται λογικά, αγνοώντας το θέμα - στο κλασικά αποκλεισμένο πεδίο για το παράλογο, λέμε το πεδίο του πάθους. Είναι αυτό που δεν συγχωρήθηκε· θα είχε δεχθεί ακόμη ότι είχε εισαγάγει την έννοια των σεξουαλικών δυνάμεων απότομα που αναλαμβάνουν το θέμα χωρίς προειδοποίηση και πέρα από τη λογική· αλλά ότι η σεξουαλικότητα είναι η θέση μιας λέξης, ότι η νεύρωση είναι μια ασθένεια που μιλάει, να ένα περίεργο πράγμα, και μάλιστα μερικοί μαθητές προτιμούν να μιλάμε για κάτι άλλο. Δεν χρειάζεται να δείτε τον αναλυτή ως «μηχανικό των ψυχών»· δεν είναι φυσικός, δεν επεξεργάζεται την εγκαθίδρυση σχέσεων λόγω αποτελέσματος: η επιστήμη του είναι μια ανάγνωση της νόησης. Γι' αυτό, χωρίς να ξέρει τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τις πόρτες του στούντιο του, τείνει να νομίζει ότι είναι μάγος, και μάλιστα λίγο μεγαλύτερος από τους άλλους.”

...

Lacan - «Τα συμπτώματα, παρόλο που φαίνεται να τα αναγνωρίζει, φαίνονται παράλογα μόνο επειδή τα θεωρεί απομονωμένα και θέλει να τα ερμηνεύσει άμεσα. Δείτε τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά: μέχρι να διερευνηθεί άμεσα ποια είναι η σημασία των γύπες, των κοτόπουλων, των ανθρωπάκων όρθιοι ή καθισμένοι ή κινούνται, η γραφή παρέμεινε ακατανόητη, γιατί η μικρή πινακίδα «γύπας», μόνο, δεν σημαίνει τίποτα· παίρνει τη σημαντική της αξία μόνο εάν ληφθεί ως σύνολο του συστήματος στην οποία ανήκει. Λοιπόν, τα φαινόμενα που αντιμετωπίζουμε στην ανάλυση είναι της ίδιας σειράς, γλωσσικής σειράς. Ο ψυχαναλιστής δεν είναι εξερευνητής αγνώστων ηπείρων ή μεγάλων βάθους, είναι γλωσσολόγος: μαθαίνει να αποκρυπτογραφεί τη γραφή που υπάρχει εκεί, κάτω από τα μάτια του, που όλοι μπορούν να δουν· αλλά που παραμένει ακατανόητη μέχρι να γίνουν γνωστοί οι νόμοι της, το κλειδί. ” 

-Λέει ότι αυτή η γραφή "προσφέρεται σε όλους". Πάντως αν ο Φρόιντ είπε κάτι καινούργιο και επειδή στο πλαίσιο του μέντιουμ αρρώστησε επειδή κρύβει τον εαυτό του, κρύβει ένα κομμάτι του εαυτού του, "αφαιρεί". Τώρα δεν αφαιρέθηκαν τα ιερογλυφικά, ήταν χαραγμένα σε πέτρα. Ώστε η σύγκρισή του δεν μπορεί να είναι ολοκληρωτική;

Lacan - «Αντιθέτως, πρέπει να το πάρεις σοβαρά: αυτό που στην ανάλυση του ψυχισμού είναι να αποκρυπτογραφηθεί, είναι πάντα εκεί, είναι παρόν από την αρχή». Δύσκολη η αντίληψη γιατί όταν μιλάς για "αφαίρεση" φαντάζεσαι αμέσως μια πίεση -πίεση ουροδόχου κύστης για παράδειγμα- δηλαδή μια αόριστη, αόριστη μάζα που πιέζει με όλο της το βάρος σε μια πόρτα που αρνείται να ανοίξει. Τώρα στην ψυχανάλυση η αφαίρεση δεν είναι η αφαίρεση κάτι, αλλά η αφαίρεση μιας αλήθειας. Τι συμβαίνει όταν θέλετε να αφαιρέσετε μια αλήθεια; Η απάντηση μας δίνει όλη την ιστορία της τυραννιδής: εκφράζεται αλλού, σε άλλο μητρώο, σε κρυπτογραφημένη γλώσσα, μυστική. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τη συνείδηση: η αφαιρεμένη αλήθεια επιμένει, αλλά μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα, τη νευρωτική γλώσσα. Εκτός του ότι σε ένα σημείο δεν μπορείς πλέον να πεις για τι μιλάει το θέμα, αλλά μόνο ότι μιλάει, μιλάει, συνεχίζει να μιλάει, και ότι συμβαίνει είναι εντελώς αποκρυπτογραφημένο στον τρόπο που έρχεται, όχι χωρίς κάποια δυσκολία, αποκρυπτογραφήστε μια χαμένη γραφή. Η αλήθεια δεν αφανίζεται, δεν έπεσε σε τρύπα, είναι παρούσα εκεί, αλλά έχει γίνει αναίσθητη. Το θέμα που έχει αφαιρέσει την αλήθεια δεν κυβερνά πια, δεν βρίσκεται στο επίκεντρο της δικής του ομιλίας: τα πράγματα συνεχίζουν να λειτουργούν μόνα τους και ο λόγος συνεχίζει να αρθρώνεται μόνος του, αλλά έξω από το θέμα. Και αυτό το μέρος, έξω από το θέμα, είναι αυτό που λέμε, με αυστηρό τρόπο, αναίσθητο. Μπορεί να δει ότι η αλήθεια δεν χάνεται, αλλά το κλειδί για τη νέα γλώσσα στην οποία εκφράζεται τώρα. Εδώ μπαίνει ο ψυχολόγος. ”

-Μπορεί η αλήθεια να αφαιρεί άρθρα, όπως λέει και η ίδια, ως ομιλία με καταστροφικές συνέπειες. Αλλά όταν ένα άρρωστο άτομο έρχεται σε αυτήν, δεν αναζητούν την αλήθεια της. Απλά κάποιος που υποφέρει φρικτά και ψάχνει για ανακούφιση.

Λακάν - «Είναι σαν να λες: «ενώ αυτή αντιμετωπίζει την αλήθεια, υπάρχει ένας άνθρωπος που υποφέρει»... Με άλλα λόγια, πριν χρησιμοποιήσεις ένα εργαλείο, πρέπει να ξέρεις τι είναι και πώς κατασκευάζεται. Η ψυχανάλυση είναι ένα απίστευτα αποτελεσματικό εργαλείο, και όντας εργαλείο μεγάλου κύρους, μπορεί να ασχοληθεί με πράγματα που δεν είναι καθόλου αυτά για τα οποία θα προοριζόταν, και από τα υπόλοιπα, κάνοντας αυτό, μπορεί μόνο να υποβαθμιστεί. Πρέπει λοιπόν να ξεκινήσουμε από το ουσιώδες: ποια είναι αυτή η τεχνική, σε τι ισχύει, σε ποια σειρά είναι τα αποτελέσματα της, επιπτώσεις που απελευθερώνει στην καθαρή και απλή εφαρμογή της;

….

Και μπορώ να σας πω ότι από τη στιγμή που βάζετε το θέμα σε καναπέ, ακόμα και αν του έχετε εξηγήσει τον αναλυτικό κανόνα σε περίληψη, το θέμα έχει ήδη εισαχθεί στη διάσταση της αναζήτησης της αλήθειας του. Ναι, από το γεγονός και μόνο ότι πρέπει να μιλήσει, στο να βρίσκεται απασχολημένος να το κάνει μπροστά σε άλλον, στη σιωπή ενός άλλου -μια σιωπή που δεν είναι ούτε αποδοκιμασία ούτε προσοχής - την αντιλαμβάνεται ως προσδοκία, και αυτή η προσδοκία είναι αυτή της αλήθειας. Αυτό φαίνεται επίσης οδηγούμενο από την προκατάληψη για την οποία μίλησε νωρίτερα: να πιστεύεις ότι ο άλλος, ο ειδικός, ο αναλυτής, ξέρει για σένα ό,τι δεν ξέρεις, η παρουσία της αλήθειας είναι οχυρωμένη, και είναι εδώ σε μια υπονοούμενη κατάσταση. Ο ασθενής υποφέρει, αλλά συνειδητοποιεί ότι ο τρόπος για να στραφεί για να ξεπεράσει επιτέλους, να ηρεμήσει το μαρτύριο του, είναι στη σειρά της αλήθειας: να μάθει περισσότερα και να γνωρίζει καλύτερα. ”

-Δηλαδή ο άνθρωπος θα ήταν μια γλώσσα; Αυτή ίσως είναι η νέα αναπαράσταση του ανθρώπου που οφείλουμε στον Φρόιντ: είναι ο άνθρωπος κάποιος που μιλάει;

Lacan - «Η γλώσσα είναι η ουσία του ανθρώπου;» Δεν είναι ότι δεν ενδιαφέρομαι και δεν λυπάμαι καν που ενδιαφέρεστε για αυτά που σας λέω ενδιαφέρονται αλλά είναι άλλη παραγγελία και όπως λέω μερικές φορές είναι το διπλανό δωμάτιο. Δεν αναρωτιέμαι "ποιος μιλάει", προσπαθώ να θέσω την ερώτηση με έναν άλλο, πιο διατυπωμένο τρόπο: αναρωτιέμαι "από πού μιλάει (ça speaking)". Με άλλα λόγια, αν προσπαθούσα να επεξεργαστώ κάτι δεν είναι στη σειρά της μεταφυσικής αλλά στη θεωρία της διαυποκειμενικότητας. Μετά τον Φρόιντ, το κέντρο του ανθρώπου δεν είναι πια εκεί που ήταν και πρέπει να ξαναχτιστεί σε αυτό. ”

...

Lacan - "Μπορούμε να θεραπεύσουμε ό,τι είναι ιάσιμο. Δεν θα θεραπεύσεις την αχρωματοψία ή την ηλιθιότητα, παρόλο που θα μπορούσες να πεις ότι τόσο η αχρωματοψία όσο και η η ηλιθιότητα μπορούν να έχουν να κάνουν με το "ψυχώ". Ξέρετε τη φόρμουλα του Φρόιντ "που ήταν, πρέπει να είμαι"; Το υποκείμενο πρέπει να μπορεί να τα επανατοποθετήσει στη θέση του, στο μέρος όπου δεν υπήρχε πια, αντικαταστάθηκε από αυτή την ανώνυμη λέξη που λέγεται πρώην. ”

-Από φροϋδική σκοπιά, θα ήταν δυνατόν να θεραπεύσουμε μεγάλο αριθμό ανθρώπων που δεν θεωρούνται άρρωστοι; Με άλλα λόγια, θα ήταν δυνατόν να ψυχαντιστεί ο καθένας;

Lacan - «Το να έχεις ασυνείδητη δεν είναι προνόμιο των νευρωτικών ανθρώπων. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν επιβαρύνονται κατάφωρα από το υπερβολικό βάρος ενός παρασιτικού δεινού, που δεν είναι πολύ ογκώδεις με την παρουσία του άλλου υποκείμενου μέσα τους, και προσαρμόζονται πολύ καλά σε αυτό το άλλο θέμα - αλλά που δεν θα είχαν τίποτα να χάσουν για να φτάσουν το ξέρω έτσι κι αλλιώς. Γιατί, στο τέλος της μέρας, το να είσαι ψυχαντισμένος δεν είναι τίποτα άλλο από το να γνωρίζεις την ιστορία σου. ”

 

Συνοδός πολυτελείας στο Νταβός

Μια συνοδός πολυτελείας αποκάλυψε τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες στο Νταβός κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ. Η 40χρονη Σαλόμ Μπάλτους είναι συνοδός πολυτελείας και συγγραφέας από το Βερολίνο, η οποία έχει ταξιδέψει στο Νταβός της Ελβετίας για να συναντήσει πελάτες κατά τη διάρκεια της ετήσιας συνάντησης της παγκόσμιας ελίτ.

Η Σαλόμ αποκάλυψε στην DailyMail τι έχει μάθει για την παγκόσμια ελίτ στα χρόνια που εργάζεται ως συνοδός πολυτελείας και μοιράζεται τη γνώμη της για αυτούς τους ανθρώπους. Πρόσφατα, το κλίμα στο Οικονομικό Φόρουμ είχε αλλάξει και «είχε γίνει πιο αποκαλυπτικό», σύμφωνα με τη Σαλόμ.

Tι λένε για την κλιματική αλλαγή πίσω από τις κάμερες

«Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι η κλιματική αλλαγή. Όλοι γνωρίζουν ότι δεν μπορεί πλέον να αποτραπεί», είπε, περιγράφοντας: «Οι "υπερπλούσιοι" μπορούν γενικά να χωριστούν σε δύο ομάδες όσον αφορά το θέμα. Η μια ομάδα πιστεύει ότι επηρεάζει μόνο τους φτωχούς, τη "μη λευκή φυλή", ενώ οι άλλοι φοβούνται πως μπορεί να χειροτερέψει, αλλά δεν έχει νόημα να προσπαθήσουν να κάνουν κάτι γι' αυτό, οπότε απλώς διασκεδάζουν».

«Το ένα μισό βρίσκεται σε απόγνωση, και το άλλο -πιο χαζό- μισό πανηγυρίζει για τους μελλοντικούς μαζικούς θανάτους. Δεν είναι έτσι μόνο στο Νταβός φυσικά, αλλά είναι συγκεντρωμένο εκεί τώρα». Διευκρίνισε, δε, ότι ορισμένοι από τους υπερπλούσιους ανθρώπους που ανήκουν στην πρώτη ομάδα έλεγαν πως οι άνθρωποι στις χώρες του τρίτου κόσμου «μπορεί να πεθάνουν, αλλά εμείς στον Βορρά είμαστε μια χαρά». Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Λένε ότι σε μια Δημοκρατία πρέπει να την πουλάς, να λες ψέματα στους ανθρώπους και να τους λες "δεν ξέραμε καλύτερα και δεν πιστεύαμε ότι θα γινόταν τόσο άσχημα", χωρίς να παραδέχονται ότι ξέρουν. Μετά υπάρχει η άλλη ομάδα που πιστεύει ότι ίσως δεν είναι τόσο εύκολο, ίσως να μας επηρεάσει και εμάς λόγω απρόβλεπτων αλυσιδωτών αντιδράσεων. Αλλά λένε πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα εναντίον των άλλων, και έτσι ζουν ακολουθώντας το μοτίβο "μετά από εμάς, ο κατακλυσμός"». «Λένε ότι θα απολαύσουν μερικά ακόμη ωραία χρόνια στη Γη και ξέρουν ότι δεν υπάρχει μέλλον. Είναι πολύ κυνικοί και κατά κάποιον τρόπο βαθιά θλιμμένοι» αποκαλύπτει η Σαλόμ, εξηγώντας πως τέτοια θέματα προκύπτουν σε ένα μπαρ, σε μια σάουνα ή στο λόμπι ενός ξενοδοχείου, ειδικά αν οι άνθρωποι έχουν ήδη καταναλώσει μερικά ποτά. «Κάθε τόσο θίγω αυτό το θέμα και θα το σχολιάσουν, μετά από αυτό μπορώ να βγάλω το δικό μου νόημα. Φυσικά, αυτό λειτουργεί μόνο αν το άτομο είναι μεθυσμένο αργά το βράδυ και μιλάει με κάποιον στο μπαρ, τότε αυτό συμβαίνει». «Είναι εξαιρετικά περήφανοι γι' αυτό [και γι' αυτόν τον λόγο μιλάνε σχετικά με αυτό] ή με βλέπουν απλώς ως αντικείμενο και δεν περνά καν από το μυαλό τους ότι σκέφτομαι κι εγώ όταν είναι μαζί μου», υπογράμμισε. «Η κοινή γνώμη πρέπει να γνωρίζει πως οι εχθροί των φτωχών και των κατώτερων στρωμάτων δεν είναι οι μετανάστες, αλλά οι υπερπλούσιοι», τόνισε η Σαλόμ.

Συνεχίζοντας τον πολιτικό της σχολιασμό, η πολύπειρη συνοδός πολυτελείας θεωρεί ότι «η φορολόγηση των πλουσίων κ.λπ. είναι ένα αστείο πίσω από τις κλειστές πόρτες […] Υπάρχει ένας τύπος στο μπαρ που φωνάζει "φορολόγηση των πλουσίων" με κάθε νέο σφηνάκι. Αισθάνονται ανέγγιχτοι». Η Σαλόμ δήλωσε πως οι συναντήσεις με τους πελάτες συχνά αφορούν «το πάθος του ερωτισμού και το πάθος της εξουσίας, αν και το δεύτερο τόσο πολύ περισσότερο, που μπορεί να διαγράψει ακόμη και το πρώτο». 

Η 40χρονη συνοδός πολυτελείας, απόφοιτος Φιλοσοφίας και Γερμανικής Φιλολογίας, μίλησε για τη δουλειά της και δήλωσε ότι δεν πάει σε πάρτι, όπου θα περίμενε κάποιον να την πάρει. «Είναι πιο αποκλειστικό από αυτό», είπε, προσθέτοντας ότι επιλέγει τους πελάτες της, οι οποίοι φαίνεται να την εκτιμούν όχι μόνο για την ομορφιά και τη διακριτικότητά της, αλλά και για την ευφυΐα της. Σύμφωνα με τον ιστότοπο του δικού της φεμινιστικού πρακτορείου συνοδών στο Βερολίνο, Hetaera, ένα Σαββατοκύριακο κοστίζει στους πελάτες 5.000 λίρες, ενώ ένα δίωρο τετ-α-τετ ξεκινά από περίπου 850 λίρες. Η Σαλόμ δήλωσε: «Με τους ανθρώπους που συναντώ στο Νταβός συμφωνώ σε ειδικούς όρους για τους οποίους δεν μπορώ να μιλήσω και συναντώ μόνο ανθρώπους που μου αρέσουν κατά κάποιον τρόπο. Προφανώς, υπάρχουν επίσης μερικοί πολύ έξυπνοι άνθρωποι εκεί, και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι μάλλον χρειάζονται πολύ αλκοόλ αυτή τη στιγμή [υπό το πρίσμα της τρέχουσας κατάστασης του κόσμου]». Η πορνεία είναι νόμιμη στην Ελβετία, ενώ οι σεξεργάτριες αναμένεται να πληρώνουν φόρους, να εγγράφονται στις τοπικές αρχές και να υποβάλλονται σε τακτικούς υγειονομικούς ελέγχους. Και οι επιχειρήσεις ανθούν. Η επίσημη γραμμή για τις συνοδούς σε πολλές χώρες, όχι μόνο στην Ελβετία, είναι ότι αμείβονται για τον χρόνο τους, και το τι θα κάνουν με αυτόν εξαρτάται από τις ίδιες.  Αυτή η laissez-faire προσέγγιση έχει πιστωθεί με τη μείωση της βίας κατά των εργαζομένων στο σεξ και της εμπορίας ανθρώπων, αλλά, φυσικά, όσοι εργάζονται στη βιομηχανία του σεξ καταλαμβάνουν κάθε κοινωνικό και οικονομικό στρώμα, επισημαίνει το δημοσίευμα της Daily Mail. Στο Νταβός, οι περιζήτητες συνοδοί είναι κομψά ντυμένες με επαγγελματικά κοστούμια, ώστε να μην ξεχωρίζουν, και είναι συχνά μορφωμένες, ενώ χειρίζονται άριστα τουλάχιστον δύο γλώσσες.

Ο λόγος γι' αυτό είναι η εξίσου υψηλού επιπέδου πελατεία στην οποία απευθύνονται - η πλειονότητα των περίπου 3.000 συνέδρων που έφτασαν στο Νταβός για το ετήσιο φόρουμ τη Δευτέρα είναι πλούσιοι επιχειρηματίες και πολιτικοί. Σύμφωνα με μια συνοδό που ακούει στο όνομα Τίφανι, «η διακριτικότητα είναι το νούμερο ένα προσόν για μια συνοδό - ειδικά για μια συνοδό υψηλού επιπέδου». «Φοράω κανονικά ρούχα -ένα μωβ κοστούμι και ένα μαύρο παλτό- για να φαίνεται ότι είμαι πραγματικά μέρος της σκηνής του συνεδρίου», δήλωσε.

Μετρόπολις - Fritz Lang

 https://youtu.be/AJcyWGQW6JI?si=z8Nr4ORq87mC-j29

Το Μετρόπολις τοποθετείται σε μια δυστοπική μελλοντική πόλη, όπου η κοινωνία είναι αυστηρά διαιρεμένη σε δύο τάξεις: τους πλούσιους που ζουν σε πύργους πολυτελείας και τους εργάτες που εργάζονται και κατοικούν σε σκοτεινά υπόγεια.

Η ταινία εξερευνά θέματα όπως η κοινωνική ανισότητα, η βιομηχανική εκμετάλλευση και η ανάγκη για συνεννόηση μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Το σύνθημα της ταινίας, «Το μεσολαβητικό στοιχείο ανάμεσα στο χέρι και το μυαλό πρέπει να είναι η καρδιά», υπογραμμίζει τη φιλοσοφία της. Η θεματολογία της συνδυάζει πολιτική και ηθική, καταδεικνύοντας τις καταστροφικές συνέπειες της ανισότητας, αλλά και τη δυνατότητα αλλαγής μέσω της συνεργασίας και της κατανόησης.

Το Μετρόπολις ξεπέρασε τα όρια του κινηματογράφου της δεκαετίας του 1920 τόσο σε τεχνικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο. Σε μια εποχή όπου τα περισσότερα φιλμ ήταν απλές ψυχαγωγικές ιστορίες, η ταινία του Λανγκ εισήγαγε πολυεπίπεδες ιδέες και προφητικές προβλέψεις για την κοινωνία και την τεχνολογία.  Πολλά από τα θέματα της ταινίας παραμένουν επίκαιρα, όπως η εξάρτηση από την τεχνολογία, η κοινωνική ανισότητα και οι κίνδυνοι της αυτοματοποίησης. Σε εκείνη την τόσο παλιά εποχή, το Μετρόπολις προέβλεψε με ακρίβεια τις συνέπειες μιας πλήρως μηχανοποιημένης κοινωνίας.

Παρόλο που το Μετρόπολις υπέστη σημαντικές περικοπές μετά την πρώτη του κυκλοφορία, το έργο αποκαταστάθηκε σχεδόν στην αρχική του μορφή το 2010, χάρη στην ανακάλυψη χαμένων σκηνών. Η αποκατεστημένη έκδοση αποκάλυψε την πληρότητα του οράματος του Λανγκ, ενισχύοντας τη θέση της ταινίας ως κορυφαίου αριστουργήματος.