4η διάσταση στο 3πτυχο 'Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια'
Ο βιασμός, είναι εγγενές στοιχείο των φαντασιώσεων που επωάζουν στη θαλπωρή των κυρίαρχων δογμάτων της πατριαρχικής συμβολικής τάξης. Αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή αν δεν εντοπιστούν ορισμένοι άδηλοι ενδιάμεσοι κρίκοι, διαμορφωτικοί της αρραγούς αλληλεγγύης μεταξύ πατριαρχίας και μισογυνισμού, καθότι η σχέση τους δεν είναι άμεση αλλά τελεί υπό την διακριτική ευλογία της χριστιανικής χρηστοήθειας.
Συγκλίνοντα θεολογικά δόγματα και εμπεδωμένα ήθη της εκχριστιανισμένης πατριαρχίας στη Δύση επινόησαν και τυποποίησαν μια "γυναικεία φύση" καθηλώνοντας τους έμβιους φορείς της, τουτέστιν τις γυναίκες, σε εμμονικά ραμμένους κορσέδες. Στην γκαρνταρόμπα της πατριαρχίας, το θεμιτό ένδυμα που μονοπωλεί την χρηστοήθεια και προσφέρεται αναλόγως δια ροπάλου ή συμβολικής βίας σε μια γυναίκα είναι εκείνο της συζύγου, της μητέρας, της κόρης, της χήρας, της γιαγιάς, και στην εκπνοή ενός ενάρετου βίου το ένδυμα ή μάλλον το σάβανο της λατρευτής και αξιομνημόνευτης μακαρίτισσας.
Βεβαίως μια ορισμένη λογοτεχνία καθώς και η θεολογία διακρίθηκαν στο άθλημα της επινόησης μετουσιωμένων εκδοχών αυτής της πειθαρχικής τυπολογίας- από το "αιώνιο θήλυ" του ευρωπαικού ρομαντισμού ως την αειπάρθενο θεομήτορα. Αυτές ωστόσο οι εξιδανικεύσεις είναι πολύ ισχνές για να ανταγωνιστούν τα πλούσια κοιτάσματα μισογυνισμού που ενδημούν στο υπέδαφος της πατριαρχίας.
Η εκπόρνευση της 'γυμνής θηλυκότητας' στη σκηνή της φαντασίωσης, μοιραία εκτρέφει και νομιμοποιεί έναν δομικό θα έλεγα μισογυνισμό ως συνοδό affect, ευκόλως ανιχνεύσιμο στις πρακτικές που η ψυχανάλυση σκιαγράφησε ως ταπεινωτική υποβάθμιση του ερωτικού παρτενέρ. Bεβαίως ο μισογυνισμός, όπως όπως απέδειξε ο Λακάν καινοτομώντας, εκτρέφεται και από μια επιπλέον, άδηλη ρίζα η οποία συνίσταται στον φθόνο απέναντι στην ασύμμετρη ως προς την διαφορά των φύλων απόλαυση, μη αναγώγιμη στην φαλλοκεντρική λογιστική του ασυνειδήτου, αντλούμενη κατευθείαν από τον Άλλο χωρίς τη διαμεσολάβηση του συμβολικού και επονομαζόμενη γυναικεία, ή Άλλη απόλαυση.
Ανένδυτη από τις καθιερωμένες ιδιότητες που κωδικοποιούν τις επιτρεπτές ταυτίσεις της και της προσφέρουν νομιμοποιημένη ύπαρξη, μια γυναίκα που δεν έχει περάσει από το ραφείο της πατριαρχίας ενσαρκώνει ένα είδος "γυμνής ύπαρξης", για να παραφράσω το καθιερωμένο υπόδειγμα του Αγκάμπεν.
Η μόνη ταυτοποιήσιμη, και φαντασιωτικά αξιοποιήσιμη θέση που της παρέχεται πλέον είναι εκείνη της 'πόρνης'. Ειδικά στην Μεσογειακή γεωγραφία μας, φράσεις όπως "όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες"- με αδιακόρευτη εξαίρεση την αειπάρθενο Μητέρα-, " τα θέλουν και τα παθαίνουν", " πήγαινε γυρεύοντας", και προκάλεσε τον βιασμό της, κτλ, είναι φράσεις κοινότοπες, προικισμένες με αυταπόδεικτη αλήθεια και ασμένως αναρριπιζόμενες με φαλλοκρατική θυμοσοφία. Ακούγονται μάλιστα, όχι τόσο σπανίως, ακόμη και από γυναικεία χείλη.
Μια γυναίκα λοιπόν που δεν πολιτογραφείται στη συμβολική τυπολογία της εκχριστιανισμένη πατριαρχίας εξοστρακίζεται μοιραία στην τοπική μιας προκάτ φαντασίωσης.
Αδυνατώ εδώ να παρακάμψω την απολαυστική καταγγελία αυτής της δομικής φαντασίωσης, όπως την άρθρωνε με χιουμοριστική δεινότητα ένας πνευματώδης συγγραφέας της Belle Époque, προσφιλής αναφορά του Λακάν, ο Alphonse Allais. Στηνόταν στην γωνία δύο δρόμων προσελκύοντας αγεληδόν τους περαστικούς καθώς αναφωνούσε με παρελκυστική έξαψη και τέμπο : τρέξτε γρήγορα να δείτε, αυτή η γυναίκα είναι γυμνή, είναι γυμνή σας λέω, είναι τελείως γυμνή… κάτω από τα ρούχα της. Διαβολική λογο-τεχνία η οποία υποδαύλιζε με αδιάψευστη αποτελεσματικότητα το ακούσιο στριπ-τιζ της ανδρικής φαντασίωσης.
Εξοστρακισμένη λοιπόν στην τοπική της φαντασίωσης θα ταυτοποιηθεί ως σεξουαλικό καταναλωτικό αντικείμενο προς ενορμητική βρώση. Δια της πειθούς, δια της βίας, δια του βιασμού. Ο οποίος, με δεδομένη την ταυτότητα πόρνης που επιφυλάσσει η τυπολογική φαντασίωση, είναι απόλυτα νόμιμος. Νομικά κολάσιμος, είναι εκ προοιμίου ηθη-κά νομιμοποιημένος. Εγγράφεται οργανικά στα ήθη των πατριαρχικών θεσμών. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια που δυστυχώς δεν λέγεται με την απαιτούμενη παρρησία: ο βιασμός είναι ένας από τους άγραφους νόμους της πατριαρχαίας!
Το φεουδαρχικό προνόμιο διακόρευσης της νύφης την πρώτη νύχτα του γάμου των πληβείων, άλλοτε μύθος άλλοτε πραγματικότητα, αποτελεί ανεξίτηλη υπόμνηση. Αμέριστη ήταν η προστασία που παρείχαν με διαχρονική συνέπεια στους βιαστές οι πάσης φύσεως θεσμοί και αρχές- πολιτικές, μιντιακές, αστυνομικές, θρησκευτικές για να μη μιλήσουμε για την συνένοχη ανοψία του κοινωνικού περίγυρου. Επιβεβαιώνεται ως τις μέρες μας.
Το γεγονός ότι οδυνηρές , παγιδευμένες μαρτυρίες σπάζουν τα δεσμά της σιωπής και εισβάλουν στο δημόσιο χώρο αποτελεί σαφή ένδειξη ότι το ιστορικό οικοδόμημα των πατριαρχικών θεσμών τελεί υπό κατάρρευση. Συνηγορεί με αυτή την αισιόδοξη διάγνωση η μαχητική ανάδυση καινοφανών μορφών διάφυλης συμβίωσης, γονικών σχέσεων, ταυτοτήτων φύλου, ρηξιγενής και ασύμβατη με τα πρότυπα των πατριαρχικών τυποποιήσεων.
Δυστυχώς, κλοιός σιωπής και εγκληματικής προστασίας εξακολουθεί να περιβάλει την πλέον ζοφερή μορφή βιασμού: τον αιμομεικτικό βιασμό- με θύματα αγόρια και κορίτσια. Ένα ζήτημα που βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας στη Γαλλία χάρη σε θαρραλέες μαρτυρίες θυμάτων που διαρρηγνύουν την θυματική ομηρία τους.
Ένας φάκελος που επείγει να ανοίξει και στην Ελλάδα των Ελλήνων χριστιανών- διόλου καθολικώς διαμαρτυρόμενων.
