Ο «εξευγενισμός» της οδού Ασκληπιού

 Ο Έντι, κάτοικος Ασκληπιού, στο αγαπημένο του στέκι Καφέ Κόκκοι.  

Την απάντηση θα τη δώσει ο Έντι, ο Κοινωνικός Ανθρωπολόγος της Παντείου και με διετές master στη Σχολή Δημόσιας Υγείας, μια Παρασκευή απόγευμα, καθισμένος στους αγαπημένους του Κόκκους, ένα από τα δύο μονάχα στέκια που ο ίδιος θυμάται επί της Ασκληπιού όταν μετακόμισε εκεί τη χρονιά που πέρασε στο πανεπιστήμιο, το 2016. Νιώθει τυχερός, γιατί η οικογένειά του διέθεσε ένα διαμέρισμα που είχαν αγοράσει οι παππούδες του όταν μετεγκαταστάθηκαν από τη Νάξο στην Αθήνα, σε μια πολυκατοικία που φτιάχτηκε λίγο πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στο υπόγειο έχει αντιαεροπορικά καταφύγια. Τότε, ο δρόμος είχε ένα πιο τυπικό κοινό, που το χαρακτηρίζει καλλιτεχνικό. «Την περιοχή την ήξεραν όλοι ως πέρασμα, όσοι έρχονταν να κάτσουν εδώ, ήταν γιατί έψαχναν κάτι πιο μποέμ». Τα πρώτα χρόνια, η ενέργεια του άρεσε πολύ. Οι θαμώνες έγιναν φίλοι του και οι ιδιοκτήτες των μικροκαταστημάτων η γειτονιά του.

Του άρεσε που ήταν δίπλα σε όλα και κατέβαινε για μια μπίρα αυθόρμητα. Και σήμερα, όσο καθόμαστε, κάθε τόσο σταματάει για να χαιρετήσει γείτονες ή εργαζόμενους από τα γύρω μαγαζιά. Όμως πλέον, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, για να προσεγγίσει το σπίτι του, περνάει μέσα από μια θάλασσα ανθρώπων που έρχονται από κάθε γωνιά της Αθήνας για να διασκεδάσουν κάτω από το παράθυρό του. Την τζαμαρία της πολυκατοικίας του την έχουν σπάσει τρεις φορές τα τελευταία χρόνια, άνθρωποι που κάθονται με το ποτό τους στα σκαλιά ή τσακώνονται μεθυσμένοι, ενώ αναγκάστηκε να αλλάξει κουφώματα και να βάλει διπλά τζάμια, εξαιτίας της οχλαγωγίας.

«Γίναμε το πιο in μέρος της Αθήνας, μας έμαθαν όλοι, ξεκίνησε ο “εξευγενισμός” και η ανθρωπογεωγραφία κατακερματίστηκε πάρα πολύ», λέει και θυμάται ότι προς το τέλος της καραντίνας, η Ασκληπιού, και ειδικά τα σκαλιά της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, έγινε μέρος μαζικής συγκέντρωσης νεολαίας που είχε πιεστεί στο σπίτι. Σιγά σιγά τα πλήθη από εκεί επεκτάθηκαν και χαμηλότερα επί του ίδιου δρόμου, προς ένα μαγαζί που έμενε ανοιχτό μέχρι τις 12, προσφέροντας θεωρητικά μπίρες σε μπουκάλι και ποτά σε πλαστικά. «Γινόταν πάρτι, έρχονταν άλλοι με τα αυτοκίνητά τους και έβαζαν μουσική. Έτσι έμαθαν την Ασκληπιού ως έναν δρόμο ζωντανό. Υπήρχε κατανάλωση, φλερτ, χαβαλές. Κι όταν επιστρέψαμε πάλι στην κανονικότητα, ο κόσμος αυτός δεν έφυγε. Άνοιξαν και περισσότερα μαγαζιά, που τους προσελκύουν». Ο ίδιος δεν ενοχλείται από αυτό, καθώς πιστεύει πως «ο δρόμος ανήκει στη νιότη». Όμως η κατάσταση, λέει, του θυμίζει περισσότερο πρατήριο διανομής αλκοόλ∙ τις Κυριακές το πρωί ο δρόμος μυρίζει ούρα.

Ο Έντι μένει στην Ασκληπιού και ο καλύτερός του φίλος μένει στην Αρχελάου, στο Παγκράτι. Συχνά οι δύο φίλοι αστειεύονται μεταξύ τους, ότι οι δρόμοι όπου ζουν έχουν… βίους παράλληλους. 

Πίσω στους Κόκκους, η κουβέντα με τον Έντι έχει τελειώσει και η μουσική από τα μαγαζιά του δρόμου παίρνει να δυναμώνει, καθώς προετοιμάζονται για τη βραδινή βάρδια. «Σκέφτομαι να μετακομίσω μόλις τελειώσω το μεταπτυχιακό μου», λέει. Ο καλύτερός του φίλος ζει στην οδό Αρχελάου, στο Παγκράτι, και συμπτωματικά οι δρόμοι όπου ζουν έχουν περίπου την ίδια εξέλιξη τα τελευταία χρόνια. Και οι δύο, ενώ στην αρχή το χαίρονταν, πλέον κάπως δυσανασχετούν. «Δεν με πειράζει που ο δρόμος έχει πάρει αυτή την τροπή», τονίζει. «Απλώς εγώ δεν μπορώ να κατεβαίνω από το σπίτι μου και να παθαίνω κατευθείαν σοκ. Θέλω να έχω την επιλογή να συμμετάσχω σε αυτό. Δεν θέλω να είναι αυτό η κανονικότητά μου».

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή :   https://www.kathimerini.gr/k/k-magazine/563555335/ippokratoys-kai-asklipioy-dyo-dromoi-apeiroi-mikrokosmoi/

Nαρκισσιστής ή Ψυχοπαθητικός ή Κακοήθης ναρκισσιστής, ηγέτης

Ο ναρκισσιστής ή ψυχοπαθητικός ηγέτης αντιπροσωπεύει την κορυφή και αποτελεί την προσωποποίηση της κουλτούρας και του πολιτισμού της εποχής του. Είναι πιθανό να αναρριχηθεί στην κορυφή σε ναρκισσιστικές κοινωνίες. Ο κακοήθης ναρκισσιστής εφευρίσκει και στη συνέχεια προβάλλει έναν ψεύτικο, πλασματικό εαυτό που ο κόσμος φοβάται, ή θαυμάζει. Ο ίδιος έχει ισχνή αντίληψη για την πραγματικότητα και αυτή επιδεινώνεται περαιτέρω από τις παγίδες της εξουσίας…

Οι μεγαλειώδεις αυταπάτες και φαντασιώσεις παντοδυναμίας και παντογνωσίας του ναρκισσιστή υποστηρίζονται από την πραγματική εξουσία και την προτίμηση του ναρκισσιστή να περιβάλλεται από δουλοπρεπείς που δουλεύουν ως συκοφάντες αυτών που του αντιστέκονται. Η προσωπικότητα του ναρκισσιστή βρίσκεται σε τόσο επισφαλή ισορροπία που δεν μπορεί να ανεχθεί ούτε καν έναν υπαινιγμό κριτικής και διαφωνίας.

Οι περισσότεροι ναρκισσιστές είναι παρανοϊκοί και υποφέρουν από έμμονες ιδέες (π.χ. έχουν την ψευδαίσθηση ότι τους εμπαίζουν ή τους κουτσομπολεύουν χωρίς να συμβαίνει αυτό). Έτσι, οι ναρκισσιστές θεωρούν συχνά τους εαυτούς τους ως «θύματα καταδίωξης».

Ο ναρκισσιστής ηγέτης καλλιεργεί και ενθαρρύνει μια λατρεία προσωπικότητας με όλα τα χαρακτηριστικά μιας θεσμικής θρησκείας: Ο ηγέτης είναι ο ασκητής άγιος αυτής της ''θρησκείας''

Ο ναρκισσιστής ηγέτης είναι ένας τερατώδης ανεστραμμένος Ιησούς, που ''θυσιάζει'' τη ζωή του και απαρνείται τον εαυτό του έτσι ώστε να ωφελήσει τους ανθρώπους του, τον λαό του – ή την ανθρωπότητα στο σύνολό της.

Με το να ξεπερνάει και να καταστέλλει την ανθρωπιά του, ο ναρκισσιστής ηγέτης γίνεται μια διαστρεβλωμένη εκδοχή του “Υπεράνθρωπου” του Νίτσε. Πολλοί ναρκισσιστές και ψυχοπαθητικοί ηγέτες είναι όμηροι των αυτο-επιβαλλόμενων αυστηρών ιδεολογιών. Οι ίδιοι φαντάζονται τον εαυτό τους ως πλατωνικούς «φιλόσοφους – βασιλιάδες». Έχοντας έλλειψη ενσυναίσθησης, αντιμετωπίζουν τους υπηκόους τους όπως ένας κατασκευαστής τις πρώτες ύλες του, ή ως κάποιες απαραίτητες παράπλευρες απώλειες μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι (για να κάνεις ομελέτα, πρέπει να σπάσεις αυγά, όπως λέει η αγαπημένη τους παροιμία).

Αλλά το να είναι κάποιος απ-άνθρωπος ή υπερ-άνθρωπος, σημαίνει επίσης ότι είναι α-σεξουαλικός και ανήθικος. Υπό αυτή την περιορισμένη έννοια, οι ναρκισσιστές ηγέτες είναι μεταμοντέρνοι και ηθικοί σχετικιστές. Προβάλλουν στις μάζες ένα ανδρόγυνο σχήμα και το ενισχύουν, είτε προκαλώντας την λατρεία του γυμνού και όλων των «φυσικών» πραγμάτων – είτε καταστέλλοντας έντονα αυτά τα συναισθήματα. Αλλά αυτό που εννοούν ως “φύση” δεν έχει καμία σχέση με την φύση.

Ο ναρκισσιστής ηγέτης προτείνει πάντα μια αισθητική της παρακμής και του κακού, προσεκτικά ενορχηστρωμένη και τεχνητή – αν και δεν γίνεται αντιληπτή με αυτόν τον τρόπο από τον ίδιο ή από τους οπαδούς του. Η ναρκισσιστική ηγεσία έχει να κάνει με αναπαραγόμενα αντίγραφα, όχι πρωτότυπα. Πρόκειται για τη χειραγώγηση συμβόλων και όχι για πραγματική παράδοση ή πραγματικό συντηρητισμό.

Με λίγα λόγια: Η ναρκισσιστική ηγεσία έχει να κάνει με το θέατρο και όχι με τη ζωή. Για να απολαύσετε το θέαμα (και να απορροφηθείτε από αυτό), ο ηγέτης αυτός απαιτεί την αναστολή της κρίσης και την επίτευξη της απώλειας ταυτότητας και της αίσθησης της πραγματικότητας. Σε αυτό το ναρκισσιστικό «Δράμα», η κάθαρση ισοδυναμεί με την αυτο-ακύρωση. Ο ναρκισσισμός ισοδυναμεί με μηδενισμό, όχι μόνο λειτουργικά ή ιδεολογικά. Η ίδια του η γλώσσα και οι αφηγήσεις του είναι μηδενιστικές.

Ο ναρκισσισμός είναι εμφανώς μηδενιστικός – και ο ηγέτης χρησιμεύει ως πρότυπο, για την εκμηδένιση του ανθρώπου.

Τα ναρκισσιστικά κινήματα είναι παιδαριώδη, είναι μια αντίδραση σε ναρκισσιστικούς τραυματισμούς που επιβλήθηκαν σε ένα ναρκισσιστικό (και μάλλον ψυχοπαθητικό) έθνος-κράτος σε νηπιακή ηλικία, ή σε μια ομάδα. Διάφορες μειονότητες ή «άλλοι» – συχνά αυθαίρετα επιλεγμένοι – αποτελούν μια τέλεια, εύκολα αναγνωρίσιμη, προσωποποίηση όλων των «κακώς κειμένων». Κατηγορούνται ότι είναι παλιά, ότι είναι παράξενα εξωπραγματικά και «παρακμιακά». Καθίστανται μισητά για θρησκευτικούς και για και κοινωνικο-οικονομικούς λόγους, ή λόγω της φυλής τους, του σεξουαλικού προσανατολισμού τους, ή την καταγωγή τους. Οι ηγέτες αυτοί αισθάνονται και ενεργούν ως ηθικά ανώτεροι. Οι ''εχθροί '' είναι παντού, είναι ανυπεράσπιστοι, είναι εύπιστοι, είναι προσαρμόσιμοι (και, επομένως, μπορεί να συν-αποφασίσουν να συνεργαστούν για την καταστροφή τους). Είναι το τέλειο κοφτερό ξίφος του μίσους.

Ο ναρκισσιστής ηγέτης προτιμά τη λάμψη και την αίγλη της καλά ενορχηστρωμένης αυταπάτης από την ανία και τη μέθοδο των αληθινών επιτευγμάτων. Η βασιλεία του, γεμάτη από καπνούς και κάτοπτρα, στερείται ουσίας και αποτελείται από μαζικές αυταπάτες. Στον απόηχο του καθεστώτος του ναρκισσιστή ηγέτη – είτε μετά τον θάνατο του, είτε μετά την καθαίρεσή του είτε μετά την μη επανεκλογή του – ξετυλίγονται τα πάντα: Παύει η συνεχής και ακούραστη ταχυδακτυλουργία του και όλο το οικοδόμημα καταρρέει. Αυτό που έμοιαζε με ένα θαύμα αποδεικνύεται ότι ήταν μια δαντελένια φούσκα απάτης.

Οταν το τέλος τους πλησιάζει, οι ναρκισσιστές-ψυχοπαθητικοί ηγέτες ξεσπάνε, γίνονται βίαιοι και επιτίθενται. Χτυπούν με τον ίδιο μολυσματικό τρόπο και την ίδια αγριότητα συμπατριώτες τους, πάλαι ποτέ συμμάχους τους, γείτονες και ξένους. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η χρήση βίας χρειάζεται να συντονίζεται με το εγώ τους. Η βία πρέπει να είναι σύμφωνη με την εικόνα που έχουν οι ίδιοι οι ναρκισσιστές για τον εαυτό τους. Η βία πρέπει να στηρίζει και να διατηρεί τις μεγαλεπήβολες φαντασιώσεις τους και να τροφοδοτεί την αίσθηση που έχουν για τα απεριόριστα δικαιώματά τους. Θα πρέπει να είναι σύμφωνη με την ναρκισσιστική αφήγηση.

Ένας ναρκισσιστής ηγέτης είναι πιθανό να δικαιολογεί την σφαγή του ίδιου του λαού του, με τον ισχυρισμό ότι είχαν την πρόθεση να τον δολοφονήσουν, να αποκηρύξουν την επανάσταση, να καταστρέψουν την οικονομία, να βλάψουν το έθνος ή τη χώρα, κ.λ.π. Οι “μικροί άνθρωποι”, οι “ήσυχοι και ταπεινοί”, οι” πιστοί στρατιώτες” του ναρκισσιστή – το ποίμνιό του, το έθνος του, οι υπάλληλοί του – θα πληρώσουν το τίμημα.

Από την άλλη , η απογοήτευση και η ματαίωση που θα νιώσουν οι οπαδοί του είναι αγωνιώδης. Η διαδικασία της ανοικοδόμησης, της έγερσης από τις στάχτες, της προσπάθειας να ξεπεράσουν το τραύμα τους ότι έχουν εξαπατηθεί, ότι έχουν γίνει θύματα εκμετάλλευσης και ότι έχουν χειραγωγηθεί είναι αργή και μακροχρόνια. Δυσκολεύονται να εμπιστευθούν ξανά, να πιστέψουν, να αγαπήσουν, να αφεθούν σε καθοδήγηση, να συνεργαστούν. Συναισθήματα ντροπής και ενοχής κατακλύζουν τους πάλαι ποτέ οπαδούς του ναρκισσιστή. Αυτή είναι και η μοναδική του κληρονομιά:

Μια τεράστια Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες (PTSD ) σε έναν ολόκληρο Λαό.  Απόσπασμα απο το :  “Narcissistic And Psychopathic Leaders” του Sam Vaknin